Beschreibung

Hayat bize acı ve sert davranmadan önce neden yaþarken yaþatmayı düþünmüyoruz? Bence yaþarken yaþatmayı da bir öðrenebilsek ve ona göre yaþasak hayat bize bu kadar acımasız olamaz. Çünkü bu hayatı bize acımasız kılan ve kıldıran yine bizleriz. Yaþarken `Hep ben!` diyerek karþımızdaki insanı yok sayarsak sonunda herkes birbirine yalancı gözlerle, yalancı sözlerle ve yalancı maskelerle bakıyor olacak. Herkes birbirine kazık atmaya çalıþırsa sonunda herkes birbirini kötüleyecek. Herkes `Hayat acımasız, insanlar acımasız.` diyecek. Görüyorsunuz ki herkes kendince haklı görünüyor ama haksız olan yok, suçlu olan yok. Peki kötü taraf kim, bulabildiniz mi? Bulamadınız deðil mi? Bulamazsınız, neden mi? Bizler birbirimize kötülük etmekten, hep kendi menfaatlerimizi düþünmekten, haksız olduðumuz durumlarda karþımızdaki insanın hakkına saygı gösterip, o durumda bir tecrübe edip kendimizi yenilemek yerine bencil ve kibirli davrandıðımız için yaþarken yaþatmanın ne olduðunu öðrenemiyoruz. Yaþarken yaþatmak, karþıdaki insana saygı duymaktır. Yaþarken yaþatmak, karþıdaki insana sevgi duymaktır. Yaþarken yaþatmak, karþıdaki insana özverili olmaktır. Yaþarken yaþatmak, karþıdaki insanı tanımaktır. Yaþarken yaþatmak, karþıdaki insanın kalbine dokunmaktır.