Beschreibung

Bu haber evliyaları bile gavur eder, diye düþündüm. Sayın gözlüklü Aðır Ceza Reisi, vicdanının sızlamıþ olması bile bir ilerleme sayılabilir. Hep birkaç kuruþ ekmek parası yüzünden deðil midir ki vicdanının sesine kulaklarını tıkamak zorunda kaldın. Yukarıdan gelen emir, benim "Tren" þiiri için küplere binen İsmet Paþa'yla Þükrü Kaya'dan gelebilir. Sen de iþinden olmamak uðruna adaletin kıçına bir þaplak indirip onu kapıdan kovdun. Dört yılın cehennem gibi fırınında dört genci kebap etmeyi göze alabildin. Peki, peki, yargıçlık bunun neresinde? Bunu doðrudan doðruya onlar da yapabilirdi, neden seni bir zavallı maþa gibi kullanarak adaleti böyle kötü bir biçimde kirlettiler?
*
Matbaacı Tatar Kadri'den bu haberi aldıktan sonra bütün namuslu duygularım tedirgin oldu. Bir adalet sıtmasına tutuldum ki sormayın gitsin. İçimin binlerce yakınıþını dinledim. Bence adaletsiz ne Tanrı olur, ne de evren. Adalet sıtması, deprem gibi sarsar insanı. Adalet sıtması, kanı ateþ gibi yakar. Aþk ateþi bile bence böyle zorlu olmaz. İnsan, kavrulur, kül olur adalet sıtmasıyla.
Altın adalet terazisi, evrenin bir ucundan bir ucuna kurulur. Bir an düþlerimin gözleri kamaþır. Evrenin altın adalet terazisi, altın ölçü aðırlıkları yerine insan zekâsı, insan yüreði, insan vicdanı, en sonra insan düþüncesi taþır.
Bu gece, kendimi yuvasından atılmıþ bir leylek yavrusuna benzettim. Çarpınıp çırpındım düþüncelerimle dövüþerek delice. Bir kez daha anladım ki adaletsiz bir Tanrı da, adaletsiz bir insan da evrende uzun boylu dikiþ tutturamaz.

Sabahattin Ali, Hamdi eliyle bana anti-faþist Alman þairlerinden derlenmiþ acı, acıklı þiirlerle dolu Almanca bir þiir kitabı gönderdi. En baþtaki þiirin adı þu: "Kaçarken Vurulmuþtur." Anladım, Nazi Almanya'sında aydınları, yazarları, þairleri öldürmenin bahanesi bu! Kaçarken vurulmuþtur.
Kaçarken vurulmakta hepsi sınır taþında
Sınırtaþları, mezartaþı hepsinin baþında.

Bu buz gibi gecede okuduðum kitabın verdiði güzel imgeler bile çaya karþı duyduðum özlemi gideremedi. Yaþamım boyunca ne kadın çekti içim, ne ekmek bu kerte! Çay kaþıklarının bardaklarda çıkardıðı þıkırtılar, senfonileþerek kulaklarıma çarparken Ali Saip'in yüksek sesle konuþmaları da bu senfoninin biricik soloları gibi iþtiliyor:

Doða, ilkyazın en güzel günlerini yaþarken, bizim de baþımızın üstünde düþüncelerimizin gençlik türküleri esiyordu.
Vakitsiz gençlik türküleri söyledik diye mayısın bu çimen, müzik, çiçek desenli halısı üzerinden kaldırılıp dört arkadaþ, dört yıl içeri atıldık.

Mahpushane, bize seki seki derinlere doðru inen karanlık cehennem bahçeleri hazırlamıþ. Can, kapkara, aðılı çiçekler açan bu bahçelerde her an çelik uçlu çakırdikenleriyle dalanır durur. Burada insan, bir zavallı buðday tanesi gibidir. Her gün kaygı deðirmeninin taþları arasında yeniden ufalanır durur.
İyi ki biz, yüreðimizi düþüncemizin buyruðuna vermiþiz. Belki bu yüzden sarsıntımız daha az olacak. Yaþamak sevincimiz daha az aðlayıp saçlarını daha az yolacak.