Beschreibung

Peygamberimiz (s.a.v.) buyuruyor ki:
"İçine ölü gömüldüðü zaman kabir ona der ki: "Ey Ademoðlu! Yazık sana, beni ne kadar hesaptan çıkardın. Benim sıkıntı, karanlık, yalnızlık ve böcek yurdu olduðumu bilmiyor muydun? Yolun bana düþtüðünde ayakların geri geri giderken beni ne kadar hesap dıþı bıraktın."
Eðer ölü iyi amel iþlemiþ biri ise onun adına kabre denir ki: "Peki, ya bu adam iyiliði emreden ve kötülükten alıkoyan biri ise o zaman ona karþı tutumun ne olur?" Kabir der ki, "O zaman ben onun için yeþil bir bahçe olurum, onun vücudu nurlanır ve ruhu Allah´a yücelir."
Ubeyd İbni Umeyr el-Leysî (r.a.) der ki: "Kabir, içine giren herkese seslenerek der ki: "Ben karanlık ve yapayalnızlık yurduyum. Eðer hayatta iken Allah´a itaat halinde idiysen þimdi ben sana rahmet olurum. Eðer hayatta iken Allah´a karþı baþkaldırdıysan bu gün ben senin için felâketim. Allah´a itaatkâr olarak bana gelen bir gün buradan memnun ayrılır. Allah´a karþı gelmiþ biri olarak bana gelen biri ise bir gün buradan feryadu figan kopararak çıkar."
Ubeydullah İbni Ubeyd İbni Ömer (r.a.) bir cenaze namazında der ki: "Duyduðuma göre Peygamberimiz (s.a.v.) þöyle buyurur:
"Ölü mezara konulunca, kendisini topraða verenlerin ayak seslerini duyar oturur, kendisi ile konuþacak hiç kimse yoktur. Yalnız kabir ona seslenir ve der ki: "Ey ademoðlu, yazıklar olsun sana! Dünyada benim hakkımda, darlıðım hakkında, pis kokum hakkında, dehþetim ve kurtlarım hakkında korkunç þeyler duymadın mı? Benim için ne hazırlık yaptın?"