Beschreibung

Acıların zamanla dindiðini söyleyenler haklı mıdır yoksa hep orada kalırlar da insanlar onları görmezden gelmeyi mi öðrenir? Peki ya bunu öðrenemeyenler? Yetemeyenler, baþaramayanlar, sevemeyen ve sevilemeyenler? Acılarını mı örterler yaralarının üstüne? Yalnız onlara yeter, yalnız onları mı severler? Yaþamayı baþaramadıkça çaresiz hisseden, çaresiz hissettikçe beceremediði ne varsa tek tek peþine düþen bir adamın babasına yazdıðı uzun mu uzun, keder yüklü hatıralarla kuþatılmıþ bir mektuptur bu. Sen dünyada nerede deðilsen, nereye ulaþamazsan ben orada nefes alabilirmiþim gibi geliyor, der babasına mektubunda ama bunu bile beceremez çünkü ondan ayrı bir hayat düþünemez. Edebiyatın usta kalemlerinden Kafka, babasından nasıl etkilendiðini, nasıl bu hâle geldiðini anlatır satır satır ve yaþamından kapılar aralayıp anılarını okuyanların önüne yıðar. Bize düþense bari þimdi birileri onu anlasın diye diri tutmaktır anlattıklarını. Sahi tüm yaþamını asla yıkamadıðı bir gücün gölgesinde, onun aðırlıðının altında ezilerek geçirmiþ bir adamın mümkün müdür hayata tutunması?