Beschreibung

Charles White (1793-1861) Eton Koleji'nden 1805'te mezun olduktan sonra orduya katıldı. 1830-31 arasında sekreterliðini yaptıðı Lord Ponsoby 1832'de Britanya'nın Osmanlı İmparatorluðu elçiliðine atandı. White onun elçiliði sırasında 1841'de İstanbul'a geldi ve Telegraph gazetesi muhabiri olarak kentte üç yıl kaldı. Three Years in Constantinople; or, Domestic Manners of the Turks in 1844 (İstanbul'da Üç Yıl; veya, Türklerin Örf ve Adetleri) adlı kitabı bu uzun ikameti sırasında edindiði bilgi ve izlenimlerin ürünüdür. White böyle bir eseri yazma ihtiyacını neden duyduðunu birçok Batılı seyyahın eserlerinden söz ederek þöyle aktarıyor: '... sözünü ettiðimiz bu yazarların çalıþmaları Osmanlı payitahtındaki yaygın örf ve âdetlere pek az ıþık tutmaktadır... Öte yandan modern seyahatname yazarlarının aktardıkları bilgilerin nerdeyse tümü ya romantizm sınırına dayanan bir üslupla ya da öylesine abartılı ve göz boyar biçimde anlatılmıþtır ki, yabancıları aydınlatmaktan çok onları yanıltır. Dolayısıyla İstanbul'a gelen yabancıların çoðu, yerel âdetlerin nerelerden kaynaklandıðı, anlamları ve tam olarak ne oldukları konusunda tam bir cehalet içindedir; kitaplardan ya da onlara yardımcı olanlardan doðru açıklamalar alamadıkları için de geldikleri gibi giderler, ama bir farkla; alelacele yaptıkları gözlemler ve edindikleri yanlıþ bilgilerden ötürü ve Türk halkının savunulması mümkün olmayan zaaflarıyla iyi nitelikleri arasında hiçbir ayırım yapmadıkları için çoðu kez farklı siyasal çıkarlar ve dini antipatilerin körüklediði geçmiþten gelen önyargılara yeni yanlıþ anlamalar ekleyerek ayrılırlar.' Charles White üç ciltlik dev eserinin üçüncü cildinde Osmanlı haremi ve saray halkı, fincancılar, kakmacılar, mumcular, aþevleri, kasaplar, fırıncılar, deðirmenciler ve uncular, kazancılar, hakkâklar, yüzük, mühür ve tılsımlar, ev ve giyim eþyası, düðünler, afyon ve aþk iksiri tüccarları, berberler, sünnetçiler, eyerciler, atlar, köpekler, hamamlar, hamallar, taþçılar, türbeler, mezarlıklar ve mezar taþları gibi konuları iþlerken saray ve kent kapılarını, Bozdoðan Kemeri'ni, Haliç'i, Süleymaniye, Parmakkapı, Atpazarı, Direklerarası ve Etmeydanı'nı da anlatıyor. Diðer ciltlerde yaptıðı gibi halk arasında dolaþan söylenti ve hikâyeleri aktarmayı ihmal etmiyor. White kitabını Türklerin karakteriyle ilgili gözlemleriyle bitiriyor.