Beschreibung

Demirkuþ hava aydınlanırken geldi, yaralıları alıp gitti. Aklımda, çocuðun gözleri kaldı. Pusudaki gözleriyle, emanetin gözleri. O gözler belki bir gün baþkalarının çocuklarına pusu atmaktan çekinmeyenlerin, gün gelip de kendi çocuklarını nasıl vurduklarını anlatacaktı çocuklarına.

Belki bizim emaneti nasıl koruduðumuzu anlatacaktı. Kendisine düþman olarak öðretilenlerin, aðabeyleri tarafından vurulurken bile onu nasıl sakladıklarını anlatacaktı. Sakınacaktık elbet. Göðüslerimizi bir dolu çekirdek yaðmurunda ıslatmadan vazgeçmeyeceðimiz emanetleri, kahpelerin mermileri bizden geçene kadar sakınmaya ant içmiþtik.

"Ey ihanet! Kendi çocuklarını, bizim de olan çocuklarını gönderirken üzerimize, tükeniþinde anaların duaları saklı olacak..."