Beschreibung

Kareç, Bingöl Daðları'nın rüzgârıydı. Rüzgârın, topraktaki kar tozlarını süpürüp topladıðı yerdi. Kareç'te gökyüzü el kadardı, bir fersah kadar yakındı topraða. Orada ufka kapılmazdı gözler, kapalı ve karanlık bir kuyunun dibine bakardı hep insanlar. Yıldızlar, gecelerde deðil, gündüzlerde parlardı Kareç'te. Eðri büðrü, kurumuþ üzüm salkımı gibi çorak yollar, yolların içinden geçtiði derin uçurumlar, uçurumların içinde kör ormanlar, ormanların arasında vahþi hayvanlar ve vahþi hayvanların pençelerinde kurbanlıklar vardı hep. Kareç'te uzaklık, yalnızlıktı, kimsesizlikti. Kareç'in insanlarında uzaklık, yalnızca mesafelerde, haþin tabiatlarında, ulaþılmaz coðrafyalarında deðil; yüreklerinde, içini deþen yaralarında, terk edilmiþliklerinde vardı. Burası böyle bir yerdi. Benzemezdi baþka yerlere. Cenkler sözle baþlardı burada. Sözün altın olduðu bu diyarlarda, söylenen her sözün ardında gizler vardı. Her naðmeye yazılan söz, söz deðildi bu mahalde. Hükmü veren, yazılan deðildi, söylenendi. Þ Burada, gizli söylenen her sözün bir sebebi vardı. Bu güne kadar kayda girmeden gelmiþti. Baþı belada olan söz ise belaya düþen asıl söylenendi. Bundan dolayı kayalara oyulmuþ harfleri, ceylan derisine oyulmuþ yazıları, vardı da yoktu iþte. Bir tarihleri de vardı da yoktu iþte. Þimdi ise her birini gün yüzüne çıkarmanın zamanı geldiðine inanmıþlardı ve söz ile baþlamıþlardı: İsyan.