Beschreibung

Eðer ben bir hukukçuysam, ilkin yalın ve "genel" bir uyarıda bulunmak zorundayım.

Devlet hukuka dayanmazsa, insanı köleleþtirmeye yönelir, hızla yaþlanır (progeria) ve ölümcül "devlet yetmezliði" hastalıðına yakalanır. Böyle bir devleti ayakta tutan biricik güç, artık kaba güçtür.

Kaba güç ile meþruluk arasındaki iliþki ters orantılıdır. Kaba güç arttıkça meþruluk azalır ve gittikçe yok olur, devleti de tüketir. Çünkü kaba güç, ölümcüldür.

Buna karþılık devlet, eðer biricik efendi olarak gerçekten yalnızca ve yalnızca hukuku tanımıþ, hukukun üstün olduðunu içselleþtirmiþse, o ülkede her insan özgürdür; devlet bireylere hiçbir görüþü ve inancı dayatmaz, dayatamaz. Hukuksal ve ölçülü güç ile meþruluk arasındaki iliþki her zaman doðru orantılıdır.

Bu nedenlerle demokraside devletin dokunduðu her þey hukuka dönüþür. Demokraside "çok hukuk, az devlet" ilkesi, devletin meþruluðunun, dolayısıyla gücünün temelidir. Bu temelde geliþen meþruluk katsayısı arttıkça devlet güç ve güven kazanır, devleþir.

Hukukçu, hukuka boyun eðmek, bir baþka anlatımla yasalardaki soyut hukuk düzgülerinin somut olayda nasıl uygulanacaðı konusunda "hukukun dediðini söylemek" (juris dictio), dile getirmek zorundadır. Hukukçu, siyasal eðilimlere, ideolojilere, duygulara göre deðil, ne pahasına olursa olsun, yalnızca hukuka göre görüþ belirtir. Özellikle de yargıç, kendi ya da þunun bunun davasının sözcüsü deðil, salt hukukun sözcüsüdür.

Ben de bunu yapmaya çalıþtım.