Beschreibung

'Abim Atatürk'ü çok severdi, bense Allah'ı. Babam, annemi ve Galatasaray'ı severdi, annem de Ringo'yu. Babam yorgun bir adamdı. Gündüz vardiyasındayken her gün, çalıþtıðı taþocaðında sanki onca kayayı sırtına vurup ordan oraya sürüklemiþ gibi, kalan son canıyla eve gelir, çoðunlukla da tek kanallı televizyonun bitmek bilmeyen ana haber bülteni sona ermeden uyuyakalırdı, akvaryumun karþısındaki ikili koltukta.'

Yaz bitince kalabalıðın günbegün seyreldiði, ahalinin biz bize kalıp bıkkınlıkla merabalaþıp mahsunlaþtıðı, her gürültünün ikindi vakti aðır usul söndüðü bir sahil þehrini düþünün... Boþ masaları döven yaðmurları, kirlenmiþ kıyıları, eprimiþ güneþ þemsiyelerini... Buna, seksenli yılların sakaletini, iðreti kaygılarını, katıksız korku olan çaresizliðini ekleyin.

Mahir Ünsal Eriþ, bir sahilde oturmuþ, can sıkıntısından esneyen, kendi çocukluðuna bakıyor; renkli, yuvarlacık, pütür pütür bir çocukluk anlatıyor bize. 'Komen! komen!' diye ateþ eden oðlan bebelerini, mobiletleri, leblebi tozunu, Kaynanalar Parkı'nı, Kız Meslek'in kızlarını, Klinsmann'ı, Evrenos'u, Allah'ın yanına aldıðı iyileri, kale zindanındaki prensesleri resmediyor.

Yoksulluk, hoyratlık, yalnızlık, gamsızlık, kırk mumluk sarı ampulün ıþıðında belli belirsiz görünüp, kayboluyor. Merhamet, taþraya uðramadan Kaf Daðı'na gidiyor...

Canlı, anlatma iþtahıyla dolu yeni bir ses var karþımızda. Eriþ, soba boyasıyla boyanmıþ hikâyeleriyle edebiyat þehrengizinde... Maðlup ama baþtan kaybetmiþliðini bilen bir hınzırlıkla sırıtıyor okuruna...