Beschreibung

Geceleri uykumda kendimi mi diþliyordum yani? Böyle bir hastalık var mı?
Uyurgezerliðin bir türü mü bu? Yamyamlıðın bir türü mü ya da?
Yoksa ben mi icat ettim? Cinsel fantezi kurbanı olduðumu sanan doktora söyleseydim keþke,'İyi de doktor bey, ben yalnız yaþıyorum,' diye.
Söyleyememiþtim. Tutmuþtum kendimi. Nedenini de gayet iyi biliyordum
aslında: Kendi kendimi bilinçsizce ısırıyor olmam, en sapkın iliþkiye girmemden çok daha rahatsız ediciydi.
Uzak, sanki hiç varolmamıþçasına hatırlanmayacak uzak bir İstanbul semtinde baþlıyor Karanlık Oda… Boþ bir belediye otobüsü, pırpır eden floresanlar, ıssız ve alelacayip vitrinlerle giriyor söze… Suya daldırıldıkça aðırlıðı artan paçavra gibi dibe giden, kendini ve unuttuklarını hatırlamaya çalıþan bir fotoðrafçı çıkıyor karþımıza.
Sezgileriyle yürüyen, rutinlerle yaþayan, ürkek ve takıntılı bir adam bu…
Hakan Bıçakcı, akılcılıðın maskesini çıkarttıðı, her gecenin bir gündüzün içine aktıðı þizoid ve polarize bir karanlıðı resmediyor. İçinde ısırıkların, sararmıþ resimlerin, tekinsiz erkeklerin, alıþveriþ merkezlerinin, sanat galerilerinin, otel odalarının, markaların ve beyhude zaman usancının yaþadıðı genç bir roman daha sunuyor bize…