Beschreibung

Eleþtirel düþüncenin çaðdaþ kalemlerinden Achille Mbembe Düþmanlık Politikaları'nda, tüm gezegeni içine hapseden, gündelik iliþkilere dek sızan ve insanları esir alan bir düþmanlık iliþkisinin çaðımızın kuralı ve kurucu normu haline geldiðini ileri sürüyor. Frantz Fanon'un izinden giden yazara göre savaþ, çaðımızın kutsadıðı deðer haline gelmiþ durumda. Düþmanlıðın, savaþın kutsanan deðerler haline geliþiyle toplumlarımız demokrasiden hızla uzaklaþıyor. Kaldı ki, demokrasinin de kökleri karanlık… Kendi suç geçmiþlerini hatırlamak istemeyen bu toplumlar, icat ettikleri kötülük nesnelerinin korkusuyla yaþıyor ve bunlardan þiddet yoluyla kurtulmak istiyorlar. Liberal demokrasiler olaðanüstü hali olaðanlaþtırıyor, çitleri yükseltiyor, hem kendi içlerinde hem de dıþ düþmanlarına karþı diktatörce uygulamaları hayata geçirmekte tereddüt etmiyorlar. İnsan hakları ve eþitlik ilkeleri zaten çoktan harap olmuþ, tükenmiþ halde. Milliyetçilik en kanlı haliyle yeniden boy gösteriyor. Siyasal düzen ölüme yönelen bir örgütlenme biçimi olarak kendini yeniden oluþturuyor. Toplumsal bünyenin hücrelerine kadar sızan nanoırkçılık, þiddet ve yasa, inanç ve itaat, norm ve istisna, hatta özgürlük ve güvenlik arasındaki iliþkileri bulandırarak meþruiyet kazanmaya çalıþıyor.

Bu karamsar tabloya bakarak Mbembe soruyor: Dünyanın her yerini kendi yuvası yapan, köklerini sorgulayan ama aynı zamanda tüm gezegene kök salan, gelip geçiciliðinin bilincinde, yeryüzünü ortak payda yaparak düþmanlık iliþkisinden kurtulabilecek bir insanlık mümkün mü? Hümanizmin de ötesine geçerek bütün canlıları kapsayacak bir politika ve ortak bir soyaðacı tesis edilebilir mi? Yoksa treni çoktan kaçırdık mı?