Beschreibung

Aþk kadar kolay deðildi hikâyemden çıkan hisler. Bir ileri, bir geri savurdu bedenimi yıllarca. Onsuz olmak, onunla olmaktan çok daha güzeldi. Ne de olsa aþk dediðin, þu yüklediðimiz anlamlardan ibaretti. Belki onu gerçekten tanımıþ olsam bu kadar sevemezdim. Pinokyo'mdu o benim. Görüntüsünü bulup, içerisine bir ruh yerleþtirdiðim… Herkesten ve her þeyden en kolay kaçtıðım yerimdi benim. Ne gereksiz hırslara, ne de anlamsız egolarıma karıþtırdım onu. Olduðu gibi sevdim, olduðu kadar tattım. O beni sevdi mi diye çok fazla düþünmedim. Benim onu sevmemle, onun sevgisinin ne alakası olabilirdi?

O benim sonsuzluðum, ben ise onun için hiç bilemediði biri olmuþtum. Sesimi duyuramadım, boðuldum. Sevgimi paylaþamadım, yoruldum. Aþkla beslenip, her seferinde ondan doðru doðdum. Aþkla büyüdüm ve sonunda yoðruldum. Eksileceðim korkusuyla adım atarken çoðaldım. Bu kadar sevebilmenin cesaretiyle ben “ben” oldum. Bir þey gördüm onun gözlerinde. Çok sıcak, tanıdık, aþktan ve varoluþtan. Hiç inanmadım biteceðine. Bunu her nefeste dile getirmekten korkmadım. Benim aþkım o olduðu sürece deðil, ben var olduðumca vardı… Anlamadı! Seni seviyorum demekle, yanında durmakla aþk olur sandı. Bana bir gün inanmadı, benim sevme tarzıma alıþamadı.