Beschreibung

Mehmet, öylece bakıyordu. Zülâl, öyle içten söylemiþti ki sözlerini, bu sözler Mehmet'i derinden etkilemiþti. Az ötede kanepede oturan Müzeyyen Hanım'ın gözlerinden yaþlar süzülüyordu. Mehmet, Zülâl'in dediklerini anlıyor ama idrak edemiyordu. Nasıl sözlerdi bunlar? Gerçekten böyle mi hissediyordu? Hayır, hissetmek deðildi bu, Zülâl bunları yaþıyor olmalıydı ama nasıl? Yoksa bu çaðda yaþayan bir Yunus Emre miydi bu insan? Böyle insanlar tarihin yaprakları arasında kalmamıþlar mıydı? Bu çaðda bunu baþarabilmek mümkün müydü?Bazı hayatlar nihayete erse de son denilen yer aslında bir baþlangıçtır.  Bazen görmeden de sevilebilir ya da hiç tanımadıðımız insanların, muhatap olmadıðımız hayatların hikâyeleri kalbimize sirayet eder. Zülal'den ve Asım'dan esen rüzgârla kalplerimize yeniden bir sızı düþürmek düþüncesi ile yazılan bu romanda Doktor Mehmet'in aynasında kendimizi izlemektir ümidimiz.Elif Veske Çetintaþ, kendine has üslubuyla gönle dokunmaya devam ediyor. Hayat Sondan Baþlar, ilki iki romanı Kalbe Düþen Sızı ve Rüzgârın Ardından serisini, nehir roman usulü üzere tamamlıyor.