Beschreibung

Umut etmek; hepimizin yaptıðı bu deðil miydi? Önümüzdeki engelleri aþmak için destek aldıðımız, düþtüðümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi saðlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaþça kulaðımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses.
Bir de aþk var tabii...
Þayet biri bana gelip þu hayatta yaþanması gereken en önemli þey ne diye sorsaydı ona iki kelime söylerdim: Âþık ol.
Aþk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âþık insana acı bile çekici gelirdi; acı âþık olduðu kiþiden geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiði heyecanı, mutluluðu, hatta hüznü severdin... 
Ve bir gün umut ile aþkın yolları kesiþti.
Umutlarına tutunarak yaþayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aþk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü