Beschreibung

Çocuklarının eðlenmeyi, paylaþmayı öðrendiði, aynı sofralarda karın doyurduðu; zorluklar karþısında, arkasında sadece ailesinin deðil, komþularının da gücünü hissettiði, sokaðına girdiðinde huzur bulduðu bir mahalleydi orası. Mahalledeki anneler; annemiz, ablamız, babalar; amcamız, aðabeyimizdi. Onlar dertlerimizle dertlenen, sevincimizle sevinenlerdi. Kendi çocuðu olsun olmasın, her çocuðun açlıðından, kıyafetinden, baþarısından, iþsizliðinden, kına, düðün hazırlıklarından velhasıl her ihtiyacından kendini sorumlu hisseden insanlardı. Yıllar geçti, Çalıþkanlar Mahallesi yıkıldı. Gecekonduların yerini pahalı ama ruhsuz, mezarlık manzaralı rezidanslar aldı. Her birimiz bir yerlere savrulduk. Ancak ruhumuz, en güzel anılarımız gecekondularımızda, sokaklarımızda, mezarlıktaki aðaçlarda kalmıþtı. Oyunu izlerken içimdeki duygular dolup taþmıþ, hücrelerimden fırlayıp, sahneye çıkmıþlardı. Yerimde duramıyordum. Mizansen gereði seyircilerin arasında dolaþan oyuncuların tenlerinin sıcaklıðını hissedebiliyordum. Elimi uzatsam dokunabilecektim onlara. Elimden tutup, 'Haydi gel' diye o sihirli dünyanın içine çekeceklerdi sanki beni. Hepsi gözümde dünyanın en iyi oyuncularıydı. Hayatımda ilk izlediðim oyun-sihir bitmiþti; ama hâlâ o sihrin etkisindeydim. Avuçlarım patlarcasına alkıþladım oyuncuları. Onlar, selam verip sahneden çıkarlarken, benim oyunculuk eðitimim baþlıyordu. Kendi kendimin eðitmeni olmuþtum. Bundan sonra izlediðim her oyunda, gördüðüm her insanda gözlem yapacaktım. Oyuncuları, tonlamalarını, kostümlerini, selamı nasıl verdiklerini her þeyi öðrenmeli ve uygulamalıydım.