Beschreibung

Üþüyordu balık ilk kez kendi suyunda; çünkü suyu, kendi özsuyu deðildi artık. Sıðınabileceði dostları yoktu. Doðanın bu temiz, doðal, coþkulu suyu; eski, saf suları deðildi þimdi. Çok kirlenmiþ, çok oynanmıþtı suyla... Ne dinamitler, ne oltacılar görmüþ, ne zehirli atıklar salınmıþtı içine. Ayrıca balıðın, yosunun, kurbaðanın, yeþil tarlaların umudu olan o suyu alıp santralin soðutma ünitesinde bir kulenin tepesine çıkarmıþ, baþını döndürmüþlerdi suyun. Sonra kulenin baþından aþaðı onu kara kapkara bir zehre bulayıp aþaðı atmıþlardı. Buna raðmen su; balıða, börtü böceðe, tarlaya takıma merhem olmaya çalıþıyordu.

Balıkla kadın yaralıydı, bu dünyaya sıðmayacak kadar büyük ve derin düþleri vardı... Bu yüzden iki yaralı, aynı yakada bir araya gelmiþ ve acıları birleþtirmiþti onları.

Kadın hüzünlendi, gözleri yaþardı, balıða döndü: "Hangi su, hangi deniz daha mutlu kılabilir ki bizi, bitmedikçe içimizdeki sızı... Açgözlülüðüne engel olunmadıkça dünyanın hangi su daha berrak, diye çırpınmanın bir anlamı var mı, hangi yol, cennete çıkarabilir bizi, hangi kapı? Dünya küçük, koridor dar, kapılar kapalı... Gülleri sulayan ne su, ne tipi ne de rüzgâr var þimdi... Asude hayat bitti, sonsuzlukta baþıboþ bir gemi, sefil bir kadın, bir balık, bir su, hayatın zehrine atılı..."

"Yavaþ yavaþ öldürüyorlar bizi!" diye devam etti kadın. "Yavaþ yavaþ, önce suyumuzu kirletip sonra kimliðimizi, kiþiliðimizi yok ediyorlar, sonra da yaþam alanımızı... Gidecek bir yerimiz, yurdumuz yok þimdi! Ardından soluksuz, nefessiz bırakıyorlar hepimizi ve hepimiz bir araya gelmeden bu nehirler, bu denizler, bu okyanuslar, bu ovalar ve vahalar asla bizim olamayacak!"