Beschreibung

13. yüzyılın sonlarına gelindiðinde Bizans İmparatorluðu, hem Anadolu'da hem Balkanlar'da derin bir çözülme sürecine girmiþti. Latin istilasının ardından toparlanamayan imparatorluk, siyasî birlikten yoksun, zayıf bir idarî yapıya sahipti. Taht kavgaları, ekonomik çöküntü ve eyaletlerde güç kazanan yerel tekfurlar, merkezî otoritenin etkisini neredeyse tamamen ortadan kaldırmıþtı. Vergi sistemi iþlemez hâle gelirken köylü nüfusun büyük kısmı topraklarını terk etmiþ, bu da Bizans'ı hem askerî hem ekonomik açıdan savunmasız bırakmıþtı. Bu ortamda, Anadolu'daki Selçuklu otoritesinin de zayıflamasıyla çeþitli Türk beylikleri baðımsızlık kazandı. Bu beylikler arasında Bizans sınırında kurulan Osmanlı Beyliði kısa sürede öne çıktı. Osman Gazi'nin önderliðinde Söðüt ve Domaniç çevresine yerleþen Türkmen toplulukları, Bizans'ın batı uçlarındaki zayıf savunma hatlarından yararlanarak bölgeye hem yerleþik hem askerî bir karakter kazandırdılar. Baþlangıçta Bizans tekfurlarıyla kurulan yerel ittifaklar, evlilik baðları ve ticari iliþkiler geçici bir denge yaratsa da, Bizans'ın merkezî otoritesinin çöküþü bu iliþkilerin yerini kısa sürede çatıþmalara bıraktı. 14. yüzyılın ilk yarısında Osmanlılar, önce Yeniþehir ve Bilecik'i, ardından Bursa ve İznik'i ele geçirerek kalıcı bir devlet düzeni kurdular. Bu fetihler yalnızca toprak geniþlemesi deðil, aynı zamanda yeni bir siyasî kimliðin doðuþu anlamına geliyordu. Osmanlılar, Bizans'tan devraldıkları idarî gelenekleri Türk-İslam anlayıþıyla birleþtirerek istikrarlı bir yönetim modeli geliþtirdiler. Anadolu'daki bu yapılanma, kısa sürede Balkanlara taþındı; 1354'te Gelibolu'nun alınmasıyla Osmanlılar Avrupa yakasında kalıcı bir varlık göstermeye baþladı. Böylece, 13. ve 14. yüzyıllar, Bizans'ın çözülüþüyle Osmanlı'nın yükseliþinin kesiþtiði bir dönemi temsil etti. Türklerin Bizans topraklarında kalıcı olarak yerleþmeleri, hem siyasî hem kültürel bakımdan yeni bir çaðın baþlangıcını oluþturdu ve Anadolu ile Balkanlar'ın kaderini kökten deðiþtirdi.