Beschreibung

Canımı yok saydım seni severken, canımdan can verdim sana. Yaralarını sarayım derken yaralar açtın, umursamadım. Her bir yaranı sarmama karþılık teþekkürün bir yara açmakla oldu bana. Öyle yaralar açtın ki bedenimde, dikiþ tutmayan türden yaralardı bunlar. Sürekli kanayan ve kabuk baðlamayan türden. Bu ne anlama gelirdi, biliyor musun?

Kan kaybından öleceðim anlamına gelirdi ama mutluydum, sen yaþayacaktın ve ben bunu göremeyecektim. Her zamanki gibi rüyalarda buluþacaktık elbet. Bu rüya hiç bitmeyecekti, ebedi sürecekti, sadece sen ve ben...
Bazı insanlar gitmeleriyle ünlüdür. Ne kadar güzel giderler, deðil mi? Ahım þahım, böyle þaþalı, göstere göstere, marifetmiþ gibi sanki! Alıþkındırlar tabii bu duruma. Onlara hava hoþtur, düþünmezler, kafalarına bile takmazlar. Onlar için normal birisin, diðerlerinden farkın yoktur senin.

Peki ya sen? Kafayı yersin hatam neydi, ne yaptım da gitti diye. Yiyip durursun kendini. Sabah akþam kaç mendil paketi biter ellerinde, sayabilir misin? Anıların gelir aklına, duraksayıp kalırsın, dalıp gidersin bir köþeye. Kapı tıklar, o an kendine gelirsin. İyi misin, diye bir soru! Cevap bellidir; iyiyim ama durum öyle deðildir iþte. Kırıðım, döküðüm, paramparçayım. Gözlerinden akan yaþların hesabı yoktur. Silmekten kızaran o burun, hıçkırıklara boðulan bir adet sen. Onca insan yıkamazken, onun gidiþi nasıl da yerle bir eder, iyi bilirim.