Beschreibung

'Seslerin normalleþtiði yerdir ev, kanıksandıðı. Kavgalar, kalp kırmalar ve hatta tokatlardır ev. Çok içe atılan hakaretlerin gitgide birikip karardıðı yerdir. İçerdeki karaya raðmen aynı sofraya oturmak ve her lokmayı öfkeyle birlikte çiðnemektir. Ve lokmanın yutulamayıp boðazda dizim dizim dizilmesidir ev. Affetmenin deðil, barıþmanın deðil, üstünü örtmelerin yeridir. Unuttum sanmaların, kendini unuttuðuna ikna etmelerin yeridir. Seslerin duvardan duvara atıldıðı, çarptıðı, sınırları aþıp alt ve yan komþuya indiði yerdir ev.' Çocuklarda iyileþmeyen kelime yaraları nerede saklanır? Bizi düþüren kelimelerin acısı nerededir? Peki seslerin? Yaþadıðı zamana ait cümlelere sıðamamanın, susmanın sesi; annenin en çok seni sevmeyiþinin, babanın yokluðunun sesi, çat diye kırılan kalbin, yere düþen bir hayatın sesi, kapıların ardında gizlenen þehvetin, arzuyla kapanan perdenin sesi? Figen Alkaç, hayatımızın yere düþen seslerini, kelimelerini toplayıp öyküler yazıyor. 'Yanlıþlıkla mutlu, kasten zamansız' öyküler. Bir çocuðun terkisine koyduðu kelimeler bütün bir hayatı anlattıðı için.