Beschreibung

'Bir kuþ ötüyordu karanlıkta. Ses, hangi yönden geliyor kestirmek zordu. Bir önemi de yoktu; sessizliðin oluþturduðu boþluklardan rahatlıkla yayılıyor, hoþ bir yumuþaklıkla İbrahim'in kulaðına ulaþıyordu. Bir köpek havlaması karıþtı bu melodik, kırılgan kuþ sesine. Köpek üç kere havladı, sustu. Kuþ öttü. Ay, gökyüzünde beyaz bir fener gibi yükseldi. Seslerden kendini aldı ve Þay'a baktı İbrahim. Þeklinden midir bilinmez, komþu çocuðun kulaklarına taktıðı meyveyi hatırladı. Dilini aðzında gezdirdi. Sanki biraz daha zorlasa tadını, yemeden bile hissedecekti. Kanımızı iþte bu kırmızı yapıyor, demiþti komþunun oðlu. Ama demiþti İbrahim, ÞBen hiç kiraz yemedim. Kanım yine de kırmızı.' Köpek üç kere havladı, kuþ öttü. Kuþun sesi daha uzaktan geliyordu artık. Bir tanesini de bana ver, tadına bakayım, deseydi, verirdi arkadaþı. Dememiþti. Silik, kaygan, görünüp hemen kaybolan bir istekle demiþ olmayı geçirdi içinden.' Emine Batar, Uzakların Yankısı'nda çocukluðumuzun aslında sadece bize ait olmadıðını hatırlatıyor. Her bir anlatıda geniþleyen ve her bir anıda tazelenen doðasıyla geçmiþin derinliklerine davet ediyor okuyucuyu. Kan ve kiraz, kefen ve gelinlik, ölüm ve yaþamın iç içe geçtiði dünyada var olma mücadelesi veren İbrahim'in anıları, hem İbrahim'e, hem yazara, hem de bize ait. Ya da belki de hiçbirimize ait deðil...