Beschreibung

Gözlerimizi kimsenin gelmeyeceðini bildiðimiz alacakaranlık yola dikmiþ bekliyoruz. Akþam. Güneþin hükmü artık hiçbir yerde geçmiyor. Gölgeler uzun ve koyu. Kuytular gitgide daha serin. Acıkmıþ kediler çöp eþeliyor karþı arsada. Bulduklarından mutsuz, çekip gidiyorlar sonra.

Arsa, çocukluðumun arsasına benziyor: Top koþturduðumuz, çelik çomak oynadıðımız, kızları kızdırıp saçlarını çektiðimiz. Her gün bir baþkasına âþık olduðumuz...

Çok yaþlıyız, diyor sevgilim, vakit çok geç.
Gitmek için mi, kalmak için mi?
Beklemek için.

Kadri Öztopçu yeni öykü kitabında toplumun kıyısındakilerin peþine takılıyor. Belki fazlasıyla alıþkın olduðumuz için görmediðimiz, belki bile isteye görmezden geldiðimiz bu insanların yaþantılarına ve iç dünyalarına bambaþka bir derinlik katan hüzünlü, derin hikâyeler yer alıyor Kimsenin Bilmediði İnsanlar'da.