Beschreibung

Keþke diyordu Kürþat; kamuflaj, maskesi, atı ve kılıcıyla ansızın yeniden çıkıp gelse. Yine o çatık kaþlarının altından keskin keskin baksa. Hadi atla gidiyoruz, dese. Karların altında kıþa ilk isyanı baþlatan beyaz bir kardelen gibi o zindandan çıkarıverse baþını. Geceleyin yeniden çalsa mazlumların kapısını. Gündüzleri salınarak yürüse sarayın koridorlarında. Arkadaþlarını toplasa yeniden. Yine Hırsla savursa kılıcını. Kendini tutsak edenlerin kellelerini ayırsa gövdesinden tek tek. Yine hesap sorsa. Dikiliverse zulme. İsyan etse yine gizli gizli. Yine güneþle uyansa. Gülümsese, kızsa, merhamet etse, intikamla dolsa, sinirlense, sakinleþse, dalgalansa önce, sonra yine durulsa. Uzaklarda bir þey hayal edip dalsa uzun uzun, yine özlese, yine beklese bir þeylerin deðiþeceði günü, zalim ve mazlumdan oluþan iki renkli dünyanın en sonsuz mavisi olsa yine. Acılarını anlatsa, aðlasa her dolduðunda. İhtiþam içinde kendini mazlumdan yana olmaya kaptırsa. Yine sarayın yalnız kızı olsa ama ölmese!
Ah Sofia! Keþke, keþke…