Beschreibung

Kartal ölünce soður koyaðın rengi ve ırmak donar. Ege'de, solmakta olan bir son yaz gecesinin tavanına asılı eski bir çanın halatını çeken iðrenç bir iblistir karanlık. Kıþ, ölü bir aðacın yumuþaklıðını giyinmiþtir. Kumrular hüzünle susar ve yaprakların altında ıslanır yaðmur ve gamsız bir ölüyü sürükler rüzgâr. Damar yolu zehiri akıtmak için hep açıktır ama sözün açtıðı yara daha derindir zehirin açtıðından. Ayva aðacının gölgesinde soðuyan küldür ölüm. Örste dövülür soluðu, hep tan vaktinde, pus çökerken geçer. Ve dilsiz taþları gibi hep susar, kıyısında adanın, sonsuzluðun kıyısında hep susar. Ve þair, gecenin çanları çalarken can kulesinde, Quasimodo'nun sesini duyuramadıðı haykırıþtır, sınır taþıdır, önünde hayat uzanıp giderken peþinde ölümün koþtuðu... Gecenin Çanları'nda sis içinde kalmıþ yaðmur serpintisinin, yakıp kavuran bir acının imbiðinden süzülmüþ þiirler yer alıyor. Ölümün en büyük hakikat olduðunu bilen, hayatla ölüm arasındaki sarkaçta gidip gelen Kara Haykular...