Beschreibung

Mert Balaban, kadife dokunuþlarla yırtıyor yalnızlıðımızı ve hayatlarımıza kara mizahla dokunuyor. Mutsuzluktan dibe vuranları anlatırken kahkaha attırmıyor, gülümsetiyor hüzünle. Oyunbazlıkla dokunuyor hayatın köþelerine çarpanlara. Öyküleriyle, tuhaf bir biçimde sarıyor okuyanı.

"Dıþarıda tüm bunlar olurken, her þey biraz daha yaþlanırken gitgide, çürürken sanki, leþ kokarken etraf, kediler köpekler yavrularını doðururken inleyerek, insanlar dört duvar arasında seviþip geleceðin katillerinin, o katilleri yargılayacak insanların, hastaların, aynı hastaların doktorlarının belki aynı yatakta tohumlarını atarken, yavrular, bebekler orada burada çer çöp de olsa yiyip büyüyecekken, Memet de az önce sanki kendi sıkıntısından sıkılıp oturmuþken yerine, biz hâlâ üç küçük çocuðuz."