Beschreibung

Nalbant Nuri ile oðlu Mehmet, toy bir atı nallamaya çabalıyorlardı. At, hiç de hoþnut görünmüyordu. Kuyruðunu savurtuyor, gözlerini kırpıþtırıyor, dudaklarını oynatarak homurdanıyor, arada bir öfkeyle kiþniyordu. Derisi de yer yer seðirmeye baþlayınca, Nalbant Nuri, ayaðını koyverdi. Yelesini sıvazlayarak sevecenlikle çıkıþtı:
Bak hele güzel kızım! Kocaman at oldun gayri, taylıðı toyluðu bir yana koy. Naldan ürkecek ne var? İyiliðin için yapıyoruz bunu. Hadi, vazgeç huysuzluktan! Çifte mifte sallamaya kalkıþma ha! Kocadım gayrı direnemem. Allah saklasın, taaa þuralara dürelenir giderim de çarþılıya þenlik çıkar. Belki bir yanım da kırılır. Nuri emmine böyle iþler etmek sana yakıþır mı? Doðrusu ya, anan da böyleydi gençliðinde. Ama, o tez uslanmıþtı. Sen de aklını baþına topla! diyerek, atın boynuna kolunu doladı. Döþünü kaþıdı yumuþak yumuþak... At, gide gide gevþedi. Gövdesindeki seðirmeler azaldı. Kuyruk savurtuþu tavsadı...
(Kitabın Giriþinden)