Beschreibung

Okura soru sormuyorum, sorular hep kendime" diyen Þener Özmen'in çok ilgi gören romanı Spinoza'nın Günlüðü'nden sonra Kifayetsiz Hikâyeler Müsabakası da Türkçede.

Çok sıfatlı Sertac Karan'ın (Sertaç deðil) çok coðrafyalı ve parçalı evreni: Amed, Zerdav, Almanya, denize inen kıyılar, adı sanı söylenmeyen þehirler ve sokaklar, sokaklarında geri geri yürüyen insanların olduðu memleketler... Merasim'le Sertac'ın çekiþmeleri aynı zamanda sanatın ve edebiyatın da binyıllık meselelerine mi deðiyor? Deðiþen, dönüþen dil olanakları bitmemiþ dipnotlarla mı tamamlanıyor? Özmen'in dediði gibi, kendine sorular soran, bundan bıkmayan bir anlatıcı silsilesinin romanı bu. Ve bu anlatıcı silsilesinin dili, hiç de sakin deðil. Öfkeli, sert, sorgulayıcı ve evet, epey de sarsıcı. Abdullah Koçal'ın Türkçesiyle yeni bir Þener Özmen romanı.

Heyecanlıydı Sertac Karan yahut Topatmıþ Sertac. Deri kaplama siyah koltuðuna geçip seyrek gelen bir ilhamla kalemi eline alıp kâðıdın ortasına bir tek kelime yazdıktan sonra anladı hikâyeyi asla bitiremeyeceðini. Anlamıþtı hayatının, pek de bir anlamı olmayan hayatının hiç ama hiç yaþamadıðı kifayetsiz hikâyelerden meydana geldiðini, kendisinin de o kifayetsiz hikâyelerden biri olduðunu. Kendi kendine konuþuyordu: ÞYok! Yok, sebeplerle uðraþmayacaðım. Hayatımı mahveden þeylerle bunaltmayacaðım kendimi. Kimseyi suçlamayacaðım da. Ezildiðim için ya da þu an bana bunları söyleten musibetler yüzünden deðil, yok, deðil; insanlarla birlikte benden önce var olan þartları da suçlamayacaðım. Benim gerçeðim bu. Savaþ uçaklarının gürültüsü beynimi sulandırmıþ, çocukluk ve gençliðimden kalma bazı görüntüler parçalanmıþ zihnimi karıþtırmıþ olmalı. Belki gerçekten de delinin biriyimdir.Ne olduðumu biliyor musun Merasim? Ben yarım kalmıþ bir neticeyim, sadece sömürge laboratuvarlarında meydana getirilen bir sonuç...