Beschreibung

Madem aþk, insanın kendi kalbine yaptıðı yolculuktur, düþ önüme, yol göster bana.
Kendi kalbime götür beni. Takıldıðım her nokta nasıl aþılır göster bana. İyiliði göster, güzelliði göster. İnsan kendinden nasıl vazgeçer de bir baþkasını düþünür her þeyden önce öðret bana.

Ben yabancısıyım bu yolların, düþe kalka yürüdüðüm sana malum. Ellerim çok küçük, avuçlayamam bunca yükü sensiz. Omuz ver omuzlarıma, ıþıðım ol, bunca yandıðım yetti, sen benim nârım deðil nurum ol. Gözümün önüne körüm ben, âyan beyan açık güzellikleri göremem sen göstermezsen. Hem ziyadesiyle câhilim, hangisi güldür, hangisi nergis bilemem. Tek tek öðret bana çiçekleri. Her kokuyu seninle tanıyayım. Tut beni, dikenlerimden kurtulayım.

Seni görmesem bilemezdim bir insanın derdini bu kadar seveceðini. Gözyaþların mı inciden, yoksa gözlerinden döküldükçe incileþiyor mu yaþlar. Derinden aðlıyorsun belli. Hangi saðlam temelli derdin mahkumusun bilmem. Ama seni sevmek, derdini de sevmektir anladım. Sahi dert dediðin kandil gibi bir þey mi? İçimin karanlıðından o mu kurtarır beni? Bana derdimi sevmeyi öðret, bu dertten kurtar beni!

Ayaklarım çıplak, tenim kavruk. Kendimi aradım durdum yamaç boyunca. Kekliklere kurulmuþ tuzaklara düþtüm biliyorsun. Bir parça ekmeðe, baþımı sokacak bir yuvaya kandım. Yoldular kanatlarımı, aðzımı mühürlediler. Uçsam uçamam, o eski terennümlerimden eser yok artık. Çaresizim ve haddinden fazla bakıma muhtaç. Yaralarımı iyileþtirme, o yaralarla yaþamayı öðret bana. Kanatlarımı istemem, yüreðimle uçmayı öðret bana. Bulutlardan ötesini göster bana. Kanatlarla uçamayacaðım diyarlara götür beni.

Biliyorsun, elim sensin, gözüm sen, dilim sensin, derdim sen. Kanadım sensin ve dahi yaram sen! Yol boyunca yürüt beni, ben yabancısıyım bu yolların bunu en iyi sen biliyorsun.
M.Ferhat Kurman