Beschreibung

Émile Zola (1840-1902): Natüralizm akımının en önemli temsilcilerinden olan yazar, romanları için gerekli yaþam deneyimini zorluklar içinde geçen gençlik yıllarında kazandı. 1864'de ilk öykü kitabı Ninon'a Öyküler yayımlandı. 1865'de kendi yaþamından izler taþıyan Claude'un İtirafları çıktı. Zola, romancının olayları bir izleyici gibi kaydetmekle yetinmemesi, kiþileri ve tutkularını bir dizi deneyden geçirirken, duygusal ve toplumsal olguları bir kimyacı gibi iþlemesi gerektiðini savundu. l867'de yayımlanan Thérèse Raquin'den baþlayarak tüm romanlarını aynı görüþle yazdı. Meyhane (1877), Nana (1880), Yaþama Sevinci (1884), Germinal (1885) ve Toprak (1887) en tanınmıþ romanları arasında yer alır. Kuzey Fransa'da uzlaþmaya yanaþmayan maden iþçilerinin grevini konu alan Germinal sadece Zola'nın deðil, Fransız edebiyatının da en deðerli eserleri arasında sayılmaktadır.

Bertan Onaran (1937 – 2016):Haydarpaþa Lisesi'ni, İÜ Edebiyat Fakültesi Fransız Dili ve Edebiyat Bölümü'nü bitirdi. İlk çevirilerini 1963 yılında yayımladı. 1964'te Memet Fuat'la tanıþtı; eserlerini çevirdiði yazarlar arasına Gide, Sartre, Camus, Mayakovski katıldı. Ardından Saint-Exupery, Marguerite Duras, Albertine Sarrazin, Gilles Martinet'den çeviriler yaptı. Cervantes'in baþyapıtı Don Quijote'yi ilk kez tam metin olarak çevirdi. Wilhelm Reich'ın bütün kitaplarını Türkçeleþtirdi. André Malraux, Émile Zola, Stendhal, Panait Istrati, Eugène Ionesco, Alain Robe Grillet, Nathalie Sarraute'dan çeviriler yapan Bertan Onaran'ın 1972'de Beauvoir'dan aktardıðı Konuk Kız'a TDK çeviri ödülü verildi.

Birinci Bölüm
I

Kara bir mürekkep kadar yoðun ve karanlık gecede, düz ovada, Marchiennes'le Montsou'yu birleþtiren ve pancar tarlaları arasında ip gibi uzanan yolda bir adam tek baþına
yürüyordu. Bastıðı yeri bile göremiyor, engebesiz vadinin uçsuz bucaksızlıðını da ancak denizi döven saðanaðı andıran, çırılçıplak tarlaları ve bataklıkları yalayıp gelirken buz kesen mart rüzgârından sezebiliyordu. Göðün tekdüze karanlıðını bozan tek bir aðaç gölgesi yoktu, taþ döþeli yol karanlık saðanaðı içinde bir dalgakıran düzlüðüyle uzayıp gidiyordu. Adam saat ikiye doðru çıkmıþtı Marchiennes'den. Havı dökülmüþ pamuklu ceketiyle kadife pantolonu içinde çivi keserek uzun adımlarla yürüyordu. Çizgili bir mendile sardıðı öteberisi epey canını sıkıyordu; bu küçük çıkını kimi zaman sað, kimi zaman sol koltuðuna sıkıþtırıyor, karayelin kamçılaya kamçılaya kanattıðı iri ellerini ceplerine sokuyordu. İþsiz güçsüz, yersiz yurtsuz bir iþçiydi, kafasında tek bir düþünce, gün aðarınca bu keskin soðuðun yumuþayacaðı umudu vardı yalnız…