Beschreibung

Kadının cesedi üzerine atılan toprak yıðını, geride kalanlara bir ömrü hülasa ediyordu. İþte neticenin neticesi son buydu. Hayatın bundan baþka bir çıkıþ kapısı yoktu.

İnsan bu dünyaya nasıl dil bilmez, tecrübesiz, hatırasız, çıplak geliyorsa bir ömürlük çekiþme ile çok defa kazanç þeklinde öteki insan kardeþlerinden çalıp çırptıðı malları ve fikir kazançlarını burada bırakarak yine öyle çıplak, dilsiz, fikirsiz gidiyordu.

Edebiyatımızda doðalcılıðın ve gerçekçiliðin en önemli kilometre taþlarından biri olan Hüseyin Rahmi Gürpınar, sanatı, halkı yüceltmek için bir araç olarak görmüþ bu nedenle üzerine gitmediði, eleþtirip alay etmediði hiçbir toplumsal kurum bırakmamıþ, sanat yaþamı boyunca hep aklın ve mantıðın yanında olmuþ, eserleriyle toplumun çaðdaþlaþması yolunda yobazlıða, gericiliðe, baðnazlıða, sömürücülüðe karþı savaþmıþtır; bunu yaparken mizah ögesini ustaca kullanmıþ, İstanbul'un kenar semtlerinde, mezarlıklarında, Çingene mahallelerinde, köþklerinde, Þirket-i Hayriye vapurlarında, gazinolarında, sayfiyelerinde dolaþmıþ, okurlarını da dolaþtırmıþtır. Eserlerinde yapmacıksız bir yerlilik vardır; konak hanımefendisinden gündelikçiye, mirasyedilerden iç güveyilere, dilencilerden dadılara, kalfalara, Çingenelerden Rumlara, Ermenilere, Yahudilere kadar kimi ve neyi konu almıþsa onu yerli renkleriyle betimlemesini bilmiþtir.