Beschreibung

Fetih diyarının sürgün çocuðu Sinan Terzi, þamatayla hüzün, hasretle istiðna arasında salınan kısa öykülerinde, ironik dilini ister eðlendirmek ister göyündürmek için kullansın, her þeyi tek bir þeyde, her meserreti tek bir kahkahada, her derdi tek bir çarede düðümlüyor ve kitabın sonunda bizi buruk bir tebessümle baþ baþa bırakıyor.

Yaz geceleri İstanbul'da bahçeli ev büyük nimettir, bilen bilir. Hele kuzeye bakıp biraz da yel alıyorsa.

Semaverin altı kaynadı kaynayacak.

Dün gibi kulaðımda fokurtusu.

"Kabak çekirdeði Ürgüp" demiþti pazarcı.

- Beyyy! deyiverdi yine dedem. Deliorman aðzına yatkın olan herkes bilir ki bu "Beyyy" beyliðin beyi deðil, "Be hey!" nidasının kısa kesilmiþi... Kafasını hayıflanır gibi salladı:

- Beyyy! Beyyy! İþkodra memleket!

- Ne oldu dede? İþkodra neresi?

- Çok çabuk geçiyor ömür be çocuðum, çok çabuk. Hasmahalle'de Kocababa'mla

Kocapınar'ın baþında atları suladıðımız dün gibi. Bugün sana da dün olsun hele,
anlarsın Hanya'yı da Konya'yı da İþkodra'yı da...

O günün üzerinden otuz sene geçti neredeyse. Dedem yok, bahçe sessiz, İstanbul gayya kuyusu. Radyoda bir Reyhanî türküsü: "Belki derdimize çare bir çiçek..." Memleket, İþkodra memleket!