Beschreibung

"...Hatırlamak tutsaklıktır dostlar! Hatıralar ise geçmiþin önünde nöbet tutan güleryüzlü gardiyanlar!.. Diyorum ki unutun! Unutun ve kavuþun geleceðinize! Çünkü özgürlük, geçmiþin deðil geleceðin ellerinde! Ve unutmayın ki özgürlüðünüzün yalnızca iki kapısı var. Biri aklınız, diðeri ise kalbiniz. İkisinden biri ya da her ikisi birden, farkında bile olmadıðınız bir anda kapandı. Açın diyorum! Ve iþte þimdi yine, kapıları açık unutarak gidiyorum." Unutkan, bu geceki son sözlerini tamamladıktan sonra mikrofonu kapattı ve yayını bitirdi. Tutsaklar içinse gece hiç bitmeyecekti. Melike, güllü sedirde ayaklarını altına topladı. Canan, iyi bir kırmızı þarap seçmek için mahzenin kapısındaydı. Rüzgâr usulca esip Derman'ın kıvırcık saçlarını karıþtırırken, Lucia, parlattıðı son gümüþ parçayı da vitrindeki yerine kaldırıyordu. Suna, radyoyu kapattı. Baþucundaki kitaba uzanırken ellerine ilaç sürmediðini fark etti. İncecik atıþtırmaya baþlayan yaðmur altında Fuat, merdivene oturdu ve bir sigara yaktı. Firuze Hanım, pırlanta taþlı saatinin kelepçesini ve saçlarının topuzunu açıp yatmaya hazırlanırken, Nergis için mahrum bir geceyi daha sessiz bir sabaha baþlamanın vakti gelmiþti. Bir bekleyici nasıl beklemesi gerektiðini bilir. Bekleyiþ ne kadar uzun sürerse, hasret o kadar anlamsızlaþtırır zamanı. Saatler ve beklenenin yüzü birbirine karıþır. Her þeyi unutulur o'nun; bir tek bakıþı unutulmaz. O unutulsa, zaten bekleyici olunmaz. Herkes birini bekledi. Kimi, gidenlerin dönüþünü... Kimi, dönmeyenlerin ölüþünü...