Beschreibung

Varlıðın kaybolduðu bu anlarda, bu sonsuz uçuculukta, zevkin içindeki bu saf süzülüþte seni neredeyse affediyorum; bollaþmıþ çoraplarını, yamulmuþ ayakkabılarını, kahvaltıda yaktıðın ekmekleri, kırık bir klarnetin tuþlarını anımsatan eksik gömlek düðmelerimi neredeyse affediyorum...

Seni dinlediðimde, senin o pervasız, sakin, hayvansı soluðunu hissettiðimde, sabahın nemini tıraþlı koltuk altlarında soluyarak bedeninin yanında, sonsuza kadar sapasaðlam duracaðıma ikna oluyorum.

Affet beni. Duvar piyanolarını ve senin cesaretini, baðımsızlıðını, gururunu, markete olan borçlarını, ödenmemiþ faturalarını, kürtajlarını, eskimiþ pantolonlarındaki þarap lekelerini, sonsuz derecede sorunlu geleceði anlamamı engelleyen Katolik okulunu affet. Sonunda evde yalnız kaldıðımızda masaların üzerindeki mumları yakar, pilli radyoyu açar ve bana dokunurdun, gömleðimden tutarak kendine çekerdin ve dudakların gerdanımda, kulaklarımda, alnımda gezinir, bir bitkininkini andıran huzurla bacaklarımdan cinsel organıma çıkar, karnıma yayılır, göðüs kafesimi ele geçirir ve balkonda havalanan tüylerin narin neþesiyle mobilyalara deðmeden süzülerek bedenimde seyrederdin. Uzuvlar özgürleþir, penis büyür, kafa sıkıntılardan ve kehanetlerden kendini kurtarır, soru ve cevapların kutlu ilmihali, muzaffer memnuniyetinin otobanı önümde çözülürdü.

Antunes