Beschreibung

Annesinin yardımı ile merdivenlerden yavaþ bir þekilde iniyordu. İlerde bu kadarını da yapamayacak diye korkuyordu. Tekerlekli sandalyeye oturdu. Tekerlekli sandalyeye baðımlı kalalı iki yıl oluyordu. İlkokul, lise ve üniversiteyi ayakta, kendi baþına destek almadan yürüyerek geçirirken iþlerin bu kadar kötüye gideceðini tahmin edemeyecek kadar mutluydu. Þimdi ise tekerlekli sandalyede oturuyordu. Tekerlekli sandalyeye bir türlü alıþamamıþtı. Dıþarıda mecbur kullanıyordu. Dıþarı çıktıðında insanlar vebalı gibi bakıyorlardı ya da Haluk öyle hissediyordu. Eski arkadaþlarının çoðunu da insanlara karþı olumsuz bu bakıþ açısı yüzünden zamanla tek tek kaybediyordu. Hastalıðının süreç içerisinde böyle ilerleyeceðini biliyordu. Fakat bu kadar hızlı þekilde ilerleyeceðini tahmin edemiyordu. Hastalık ve hastalıðın ilerlemesiyle yaþadıðı olaylar psikolojik olarak yıpratıyordu. Eski halinden eser kalmamıþtı. Eskiden gülen, espri yapan, insanları eðlendiren Haluk gitmiþ, yerine baþka bir Haluk gelmiþti. İçine kapanık, somurtkan evinden çıkmayan biri olmuþtu. Yakın çevresi ile konuþmak bile artık zor geliyordu...