Beschreibung

Yokluðunda Hikmetlerle tanıþtım. Ahmetlerle, Alilerle, Serkanlarla ve Kahramanlarla tanıþtım. Her biri tuhaf ve güzel adamlardı doðrusu. Her biri benim gibi büyük sevmiþti. Her biri, benim gibi dertli ve hüzünlüydü. Ondan, kendime yakın hissediyordum hepsini. Hikmet: ÞElif'i çok sevdim." dedi. Ahmet: Þİkimizi, sabah uykumu ve soðuk kahvemi çok sevdim." dedi. Ali: ÞTesirsiz parçaları," dedi, Þbeni tesirsiz bırakan kadını çok sevdim." dedi. Serkan: ÞKapalı giþe yalnızlıðımı ve canımı çok sevdim." dedi. Kahraman: ÞBukre'yi çok sevdim." dedi. Sokaktan geçen baþka biri: ÞZeynep'i çok seviyorum ben." dedi, hepimiz adama baktık. Sonra herkes bana döndü: ÞYa sen Hasan, sen kimi çok sevdin?" İsmini söylese miydim? Artık sana bir isim bulmanın zamanı gelmiþti. Düþündüm, aklıma ÞZeynep" geldi, mezarlık geldi aklıma. İçim acıdı bir kez daha. Belki sokaktan geçen adamdı sevgilin? Seni canından çok seven adam... Zor tuttum kendimi. ÞZeynep" dedim.
Anlamı, Þdeðerli olan her þey"di. Sen de benim her þeyimsin zaten. ÞZeynep" dedim. Þİsmi Zeynep." Hep bir aðızdan: ÞHer erkeðin Zeynep'i farklıdır." dedik. Hepsi güzel insanlardı, belli oluyordu. İçim daha bir ısındı. Herkesin bir Zeynep'i vardı bu dünyada. Ama yanında, ama uzakta. Sonra sustuk hepimiz. Çayımızı yudumlarken herkes, kendi Zeynep'ini düþünüyordu eminim. Bardaklar boþaldı. Veda etmeden, hepimiz baþka taraflara daðıldık. Bir yerde yine buluþacakmıþız gibi daðıldık, veda etmeden.