Beschreibung

Þiirler yazdı adam, ardından hüzün kokulu þarkılar...
Yaþadıklarına, yaþattıklarını katık edip bir notanın tınısına gizledi.

Hepsinin apayrı öyküleri vardı; kimisi kalın, kimisi derin çizikler atmıþtı, sıvası dökük duvarlarına.

Zaman kahpe deðildi aslında, 'verdiklerini alabilene aþkolsun'du. O da öyküler demledi, damıttı göðüs ininde.

Sonrasında çokça hüzne bulayıp günbegün döktü satırlara. Köþesi yanık mektuplar, sayfası kıvrık günlükler gibi.

Yüreðinde papatyalar açan bir adamdı o. Bütün yapraklarında 'seviyor' yazan bir tarla dolusu papatyayı satır aralarına sakladı.

Olur da bulursanız, tek bir yapraðını bile, koparmayın n'olur!

'Bu asırda, bu kadar daðınık uðraþ içinde,

'günlük' yazmak çocukluktan mı?
Yalnızlıktan mı? Aptallıktan mı?
İnsanın konuþacak iki kulak bulamaması, ne kadar da kötü.
İnsanın insan yıðını içinde insansız kalması, ne kadar da kötü.'