Beschreibung

'Avrupa'nın birçok yerlerinde anaları koruma kuruluþlarının her mahallede yardım evleri var­dır. Seyyar hemþireler fakir ma­halleleri dolaþarak gebe kadınları, emziklileri, yeni doðmuþ çocuk­ları daima kontrol ederler. Gıdasız analara ve çocuklara gıda verilir, hastalara bakılır, bu yardımı istemeyenler bile mecburi surette bunu kabul ederler. Biz bunu yapmıyoruz. Bari artık bir sanayi memleketi olan memleke­timizde çalıþanları koruyan teþekküller ve tasarruf kasaları yapa­lım. Her medeni memlekette ol­duðu gibi bizim memleketimizde de iþsize yardım yapılsın.

İstanbul'un ortasında, evet, medeni insanlarla dolu bu þehrin içinde emzikli bir ananın ve yav­rusunun açlık çekmesinden daha müthiþ bir facia olamaz.'



Suat Derviþ'in bu kitapta yer alan röportaj dizileri, daha önce yayımladıðımız Çöken İstanbul'dakilerin devamı niteliðinde. Yine İstanbul, yoksulluk, çaresizlik? Bu defa merkezinde kadınların ve çocukların olduðu röportajlar. Derviþ, görmezden gelinenlerin, hakkı yenilenlerin, yok sayılanların sesi olmaya devam ediyor.

Feride Çetin, 'Bazı Kadınlar, Bazı Çocuklar' baþlıklı sonsözünde Suat Derviþ'in emeðini pek çok açıdan deðerlendiriyor:



Bu röportajların beni en etkileyen yanı, Suat Derviþ'in idealist ve hemcinslerini yüreklendirmeye yönelik yorumları oldu. Bunun nedeni acaba genç Cumhuriyet'teki her eþyaya sinmiþ pembe ruh hâli mi? Dönemin yüzünü üretim ve yeniden yapılanmaya çevirmiþ bakıþının etkisi de olabilir. Derviþ'in satır aralarında bile hissedilen net bir kavrayıþı, iyi bir gözlem gücü var.