Beschreibung

Küçük kıyamet deriz hani her birimiz kendi önsözümüzün yazıldıðı o mezar taþının altına yatmaya. Ad, soyad, doðum ve ölüm tarihi bir de ruhuna Fatiha... Bu kadar mıyım ben? Bundan mı ibaretim? Peki ben kimim?
Bir kum saatinin dökülen kumları arasında bazen kendini beðenmiþ bir nergis, bazen de boynu bükük bir papatya. Ve düþünüyorum da ben olmasaydım siz bu satırları okumazdınız mesela.
Kum saatini ters çeviriyorum, hızla geriye akıyor zaman. Öyle ya ben hiç aðlayamam, gözlerimdeki bulutlar hiç kavga etmez, hiç yaðmur yaðmaz gözlerime, bu yüzden kısa kirpiklerim belki de. Sonbahar yok bende. Sonsuz baharlardan bir gün, bir gün, bir gün daha çalıyorum. Bir þarkıyı çalar gibi çalıyorum. Bir kapıyı çalar gibi çalıyorum. Ve en çok yalnızlıðımı seviyorum. Sonra dünyanın sırtını güneþe döndüðü þafak kızıllıðını, elma þekerinin dudakta bıraktıðı pembeliði, bebeklerin o tanımsız kokusunu... En çok da kim olduðumu bilmemeyi seviyorum.
İki kiþi var bende. Biri yorgun, yenilmiþ, bir eskici dükkânı gibi sessiz ve eskimiþ. Biri zinde, minnettar doðan güne, bulutlarla yarıþıyor ve sesi gülücük kokuyor. Ve hangi ben dıþımdaysa diðeri gözlerimden bakıyor.
Size bir sır vereyim; o kum saati ben'im. Ve dolunayda bir yakamoz gibi uzanırsam rüzgârın dans ettiði çimenlere, zamanı durdurabilirim.