Beschreibung

Soner Oðuz ikinci öykü kitabı Belki Ebabiller ile öykü yolculuðuna güçlü bir halka daha ekliyor. İnsanın içsel yalnızlıðını, toplumsal savruluþları, kadın erkek iletiþimsizliðini kliþelere düþmeden hatta yer yer kliþelerle alay ederek özgün bir dille anlatan Oðuz, kurmacalarını dildeki baþarısından ödün vermeden postmodern tekniklerle harmanlıyor. Kitaptaki öykülerde rahat, akıcı bir üslupla çarpıcı anlam adacıkları inþa eden yazar; ne bireyi ne toplumu göz ardı ediyor; sahici diyaloglar, samimi monologlar sayesinde öyküleri aynı anda hem toplumsal olana hem de bireysel olana doðru geniþletiyor.

İronik anlatımların da yer aldıðı öykülerde nüktedan dil kimseyi incitmiyor, doðrudan sesin sahibine yönelerek safça bir muhasebenin ortaya çıkmasına olanak veriyor. Þiirsel söyleyiþin imkânlarını realiteden, gerçeklikten kopmadan eserlerinde kullanan Soner Oðuz, Belki Ebabiller kitabında insana, hayata, aþka, tarihe, hüzne, yalnızlıða, umuda ustalıklı bir mesafeden ıþık tutuyor.

'Dövmüyor, sövmüyor, ardımdan çelme takmıyorlar. Belki yarın gülerim bile. Asılsız bir rivayet miymiþ onlar? Kimsenin benimle derdi yokmuþ da aldanmıþ mıyım? Sokaðı çoktan geçtim, baþıma bir þey gelmedi henüz. Büyük karþılama meydandadır belki. Büyük savaþlar meydandadır zira. Sıðınaðım, taksiti bitmemiþ evim nerede kaldı? Tepeden erken inen bir okçu da ben miyim yoksa? Direnebilir miydim daha? Ve ne kadar? Kalbimde ritimsiz çarpıntılardan doðan bir hisle kaldım. O hisle yürüyorum. Derken bir çürüme alıyor gövdemi, etlerim sıyrılıyor kemiðimden. Lime lime dökülüyorum ıþıklı kaldırımlara. Camekânlara yansıyan þu ucube ben miyim? Hiçbir tarihi hatırlamaksızın, hiçbir hatırası olmaksızın yürüyorum. 'İncir neydi Tanrım, zeytin ne?' Bunu sora sora kemiklerimden sıyrılıp dökülüyorum kaldırımlara. Ardımda sırıtkan sahibinin tasmasından tutup da gezdirdiði bir köpek arsızca yalanıyor.'