Beschreibung

Hayatı edebiyatın içinden yaþamaya baþlayan insan bir süre sonra etrafındaki her þeye edebiyat penceresinden bakar. Gözbebeklerine damlayan bir yaðmur tanesi, ruhuna deðen rüzgâr, yanaðına yaslanan kar, dimaðına çarpan ses yazıcıda metne dönüþür. Tozunu almak için bile yaklaþamadıðı sızılı hâtıraların, bilinçaltında yazılmak için sabır ve ısrarla beklediðini anlar ve sonra hatırlar; geçtiði belde merhametsizliðin, adaletsizliðin, öfkenin, çifte standardın, haksızlıðın elinde yorgun düþmüþtür. Yine de cılız bir teselli yarattıklarının tahrip ettiðini Yaratan'ın kalem vesilesiyle tamir edeceðini ve Derviþ Yunus'un 'söz ola kese savaþı / söz ola kestire baþı / söz ola aðılı aþı / bal ile yað ede bir söz' mısralarında vücut bulan mananın dünyadaki pek çok derde deva olacaðını fısıldar. Bu sebeple kendini sanat ve edebiyatla besleyen kimse, vahþet sözcüsü nice silaha elindeki incecik kalemle mukavemet eder. Kalbini kalemin ucuna takıp dünya denen beldede gezmek ise, çamur yaðmurunda þemsiyesiz yürümeye benzer.Deneme benim yazıdaki ilk duraðım, içinde ruhumu defalarca yıkadıðım coþkun ırmaðım. Fakat kemâlât yaþına doðru ilerledikçe bu coþku duruluyor; hacminden bir þey kaybetmese de yerini dingin bir güzelliðe tevdi ediyor. Taþkın duygulara tekabül eden hadiseler, düþünsel planın aklı seliminde demleniyor. Yine de bilinçli olarak tefekkürün bir adım gerisinde bırakılan aþk ve heyecan hâli orada, içimizde bir yerlerde kendini arttırarak muhafaza ediyor. Bu tavrın önceki merhaleden tek farkı vecdin sesli bir ısrara dayanmaması, sükût dairesinde yükselmesi, olgunlaþması?