Beschreibung

Çünkü aðlamazdı Rumeli insanı. Aðıt yakmazdı. Tefekkür ve tevekkül ederdi. Onlar milyonlarca hikâye içerisinde birer küçük damlaydı. Onlar Ege'nin sularında kutsanmıþ ve denize vuran yakamozun pırıltılarında parlamıþlardı. Hikâyeleri burada bitmemiþ, torunları tarafından aðızdan aðıza anlatılmıþtı. Onlar gitmeyi de, gitmemeyi de en iyi bilenlerdi. Onlar bizim atamız, soyumuz, ceddimiz... Onlar bizim hikâyemizdi. Onlar bizdi. Biz onlardık.

Geçmiþten þimdiye uzanan hikâyelerin rüzgârına kapılmıþ bir yazar... Ailesindeki kadınların izini süren bir kâþif... Dört kadının da müþterek kaderi olan yolculuklar, bavullar, mektuplar ve acılar her þeye raðmen umutla birbirine baðlanıyor. Nafia Hanım'la baþlayan hikâye, Mediha ve Leman ile devam ediyor ve yazar kadının ellerinde can buluyor. 
İrem Uzunhasanoðlu, Mubadillerin 1910'larda Yunanistan'da baþlayan zorunlu göç hikâyesini, oradan oraya sürüklenen annelerin gözünden anlatarak tarihle aramızdaki mesafenin o kadar uzak olmadıðını, elimizi uzatsak hissedebileceðimiz ama niyeyse görmeyi tercih etmediðimiz kaderleri dinlemenin ne kadar önemli olduðunu hatırlatıyor.
Ve bir selam yolluyor Ege Denizi'nin her iki yakasına ve zeytin aðaçlarına ve sakız kokusuna ve derin maviye...