Beschreibung

Sonbahar bize yüzünü çevirdi sevdiðim.

Küsmüþ sanki kırılmıþ uçuþan kalbi baharın...

Yaþanmamıþ ne varsa eylülde kaldı. Bilmediðim bir coðrafyaya saklamıþ sanki, yarım kalan hikâyemizi savuran rüzgâr. Bildiklerin kadar bilmediklerin vardı oysa. Þimdi nasıl anlatırım ben günü geçmiþ acılarımın kabuk tutmaz yarasını, gönlümün iyileþmez hastalıðını?

Gittiðin gün, akrep ve yelkovan sonsuzluða yol alırken ben zamanı topraða gömdüm.

Gidiþinle beraber bahçemize diktiðin çiçekleri sulamaktan o talihsiz gün vazgeçtim.

Üzgünüm, el deðmemiþ çiçeklerin bu bahar rengârenk açılmadılar.

Boynu bükük, solgun, bezgin ve bir o kadar renksizler...

Anladıðım þu ki; sonbahar bundan sonra kırgın. Mevsim hep Eylül.

"Bahardan umutlu musun?" diye sorarsan eðer...

"Umudumla sakladıðım ne çok þey vardı, bir bilseydin, zamansız gitmezdin.'' derdim.

Belki o zaman sevdan gidiþinden utanırdı da dört mevsim bahar açardı...

Ne çok þey var, bir bilsen!

Hadi son kez kulak ver yüreðime:

Gitme, anlatacaklarım var, dinle sevdiðim...

Eylül Ayça Karakuþ