Beschreibung

Aynı hayatları ayrı ayrı yaþayan insanlarız. Kentlerden, beton yıðınlarından, motor seslerinden sıkılmıþ ve her sabah aynı daðınık çarþaflardan uyanıp hayata-dünyaya tutunmaya, bir dal elde etmeye çalıþan aciz beden sahipleriyiz. Saniye saniye ölüme koþuyoruz. Ölümün bize olan yakınlıðını görmek için, yoðun bakım pervazlarına, kabirlere, morg önlerine koþuþturmuyoruz. Bir göz çarpması olsa, yetecek oysa ölümün bize ne kadar yakın olduðunu göstermek için. Soluksuz bir þekilde dünyaya kapılıp gidiyoruz. Yakamıza ve paçalarımıza yapıþan milyonlarca hayallerimiz ve hedeflerimiz var. Bunun içinde ölümün yeri, okyanusta bir katre belki. Hatırlamıyoruz, unutuyoruz.

Unuttuk 'seninki senin, benimki de senin' dediðimiz günleri. Her þey bizim oluversin istedik. Eþyaların teferruatlarına o kadar daldık ki þu yer kürede, hakikatteki 'ne sen varsın, ne de ben' gerçeði yok olup gitti.

Sonra Nuh da gitti ama tufân hep içimizde.