Beschreibung

'... Bu sorular midesini bulandırıyordu. Bulantısıyla birlikte soruları da çoðaldı. Peki, ben nereliyimdir acaba? Neresidir benim ellerim, gözlerim, ayaklarım, ruhum? Konuþtuklarım, kafamın içindekiler nerelidir? Nerelidir acaba öfkem? Acınası ve heybetli hiçliðimin topraðı, suyu, eti, kemiði neresidir? Sanki bütün bilinmeyenlerden yapılmıþ bir heykel gibiydi. ... Gözlerini arabanın içine çevirdi. Bu dönüþ ona bir cevap getirdi. İþte buraların memleketi de benim. Buralar hep benden sorulur. Buralar hep benim hiç kimseliðimle doludur. '
'... Ben tüm solukların gölgesiyim. Her günahın, ihanetin dumanını içime çekerim aðır aðır. Sonra tükürür gibi duvar diplerine atarım, içimde biriktirdiðim karanlıðı. Bir piç kıvrılır uyur üzerinde.' 'En basit soruya bile yanıt veremezdi. Ya þimdi bulunursa? Ya o anda bir þey yapamazsa? Aklını kontrol etmek için kendisine soru sormaya karar verdi. Önce ismini sordu. 'Mehmet, benim adım Mehmet.'' diye, cevapladı sorusunu. Sonra, 'Pınar dedi. Annemin adı Süheda, babamınki Mustafa. Sakinleþti.'' Korkuyor muyum? Korkuyorum. Peki bu yanlıþ mı? Bu soru aklına Güven'i getirdi. ‘O ne demiþti?' Hatırladı. ‘İyi insanlar korkar Mehmet. Kötü olmaktan korkarlar, incitmekten korkarlar, bencillikten korkarlar, hayatın hakkını verememekten korkarlar hatta bu yüzden zaman zaman yaþamaktan bile korkarlar.' 'Saklanma yavrum, hiç saklanma! Terk etmeyi, bırakmayı, baþlamayı, gelmeyi, gitmeyi, cesareti, deðiþtirmeyi öðrenmeliyiz. Bak, güneþin bütün ıþıðı girdi gözlerimizden bedenimize. Þimdi rüzgâr üfleyecek bize nazikçe. İkimizin de saçları rüzgâr olacak kızım. Biz de var olacaðız, her þey ve herkes kadar. Bütün umudun kendinde olsun.'