Beschreibung

'Köþe Taþları' kimin yok ki! Yazmak kolay deðil, insanı yazmak hiç kolay deðil. İnsanın, insanlardan oluþan kendi köþe taþlarını yazması da maharet gerektirir. Gürsel Koyuncu' nun 'Köþe Taþları', aslında insanı yazmıþ; yetmemiþ, unutulan bazı tarihi hakikatlere -mesela Balkan acısını, Cumhuriyetin ön sözü Çanakkale'yi hatırlatıp pencere açmıþ. '?Köyden asker olarak 76 genç çıkmıþtı; sað ya da gazi olarak dönenlerin 6 veya 7 kiþi olduðu?' '?Ot bulup piþirip yiyoduk. Sonra kar yaðıvedi, ot bulamaz olduk; ölen hayvanları yedik?' '?Tahdelbahirler(denizaltılar) koþmaya baþladılar, zırhlının etrafında Oraya bir ak köpük dikilivedi, böyle sabun köpüðü gib . Zırhlı görünmez oldu. Sonra görmeye baþladık biz. Asker saçılıyor, kayboldular gittiler. Ordalardı iþte! Gözümle gördüm, gözümle gördüm...' Okuduðum bazı Köþe Taþları, Cumhuriyetin isimsiz kalmıþ ilk kuþaklarıydılar; bir Mayıs sabahı alacakaranlıðı gibi, bir Temmuz akþamüstü meltemi gibi, bir sert sam yeli gibi gelip geçtiler. Güzellikleri, zaafları, acıları, sevinçleri v.b. duygularıyla insanın yazıldıðı Köþe Taþları hikayeleri, hayat gailesine kapılmıþ 21.yy insanın, çok zaman fark edemediði ve önemsemediði, hemen çevresindeki insanları anlatıyordu. Bir gencin içindeki cevheri keþfeden Bakkal Nuriler artık yok! Mustafa Nadir gibi þiiri bestelenen, daha talebeyken ansiklopedilere giren, parmaklarını yaþamın taþlarına geçirerek okuyan üniversite öðrencisi? Diplomasız mucit Karabıyık Hüseyin gibi tuttuðunu koparan ilk mektepli köylü? Hayali ömrüne sıðmayan Burhan gibi sevdalı þahsiyetler de o sevdalar da artık yok! Aslında onlar, salt Gürsel Koyuncu'nun deðil, hayatın heyhulasına kapılmıþ bizlerin Köþe Taþlarıydı. Hikâyeler, sanki benim de Gaziantep'te, Ankara'da, Çanakkale'de rastladıðım þahsiyetlerdi, ama Gürsel Koyuncu yazmıþtı. Hayat hakikatinde, kimin Köþe Taþları yok ki!